نوروز

به لاله نرگس مخمور گفت وقت سحر                               ♥                                            ♥                                        ♥
که هر که در صف باغ است صاحب هنریست             ♥                                      ♥                                         ♥ 

بنفشه مژده ی نوروز میدهد ما را                                                     ♥                                        ♥                                ♥  
شکوفه را ز خزان وز مهرگان خبریست           ♥                                                         ♥                                  ♥

بجز رخ تو که زیب و فرش ز خون دل است                          ♥                                                              ♥
بهر رخی که درین منظر است زیب و فریست                                                 ♥                                                            ♥

جواب داد که من نیز صاحب هنرم                               ♥                                                         ♥                                    
درین صحیفه ز من نیز نقشی و اثریست                                                    ♥                                            

میان آتشم و هیچگه نمیسوزم                                                                                                                    ♥
هماره بر سرم از جور آسمان شرریست                  ♥                                                     ♥

علامت خطر است این قبای خون آلود                                                   ♥                                                   
هر آنکه در ره هستی است در ره خطریست                                                                                              ♥ 

بریخت خون من و نوبت تو نیز رسد                                         ♥                                              ♥
بدست رهزن گیتی هماره نیشتریست                            ♥                                  ♥                                                        ♥

خوش است اگر گل امروز خوش بود فردا                                                 ♥ 
ولی میان ز شب تا سحر گهان اگریست                                                                                                     ♥

از آن، زمانه بما ایستادگی آموخت                                                                                    ♥
که تا ز پای نیفتیم، تا که پا و سریست                           ♥ 

یکی نظر به گل افکند و دیگری بگیاه                                                             ♥                                                        ♥
ز خوب و ز شب چه منظور، هر که را نظریست                                                                           ♥

نه هر نسیم که اینجاست بر تو میگذرد                                   ♥
صبا صباست، به هر سبزه و گلش گذریست                                                         ♥                                             ♥       

میان لاله و نرگس چه فرق، هر دو خوشند              ♥                                                                                ♥
که گل بطرف چمن هر چه هست عشوه‌گریست                               ♥

تو غرق سیم و زر و من ز خون دل رنگین                                                                               ♥
بفقر خلق چه خندی، تو را که سیم و زریست                     ♥

ز آب چشمه و باران نمی‌شود خاموش                                                                                                               ♥
که آتشی که در اینجاست آتش جگریست                                                          ♥

هنر نمای نبودم بدین هنرمندی                                     ♥                                                          ♥
سخن حدیث دگر، کار قصه دگریست                                                   ♥                                                                  ♥       

گل از بساط چمن تنگدل نخواهد رفت                                                                                                  ♥
بدان دلیل که مهمان شامی و سحریست                                                                                                    ♥                  

تو روی سخت قضا و قدر ندیدستی                                           ♥
هنوز آنچه تو را مینماید آستریست                      ♥                                                               ♥

از آن، دراز نکردم سخن درین معنی                                                                ♥                     
که کار زندگی لاله کار مختصریست                ♥                                                                                                 ♥

خوش آنکه نام نکوئی بیادگار گذاشت                                   ♥                                            ♥                             
که عمر بی ثمر نیک، عمر بی ثمریست                                                          ♥                                        ♥ 

کسیکه در طلب نام نیک رنج کشید                               ♥                                                         ♥
اگر چه نام و نشانیش نیست، ناموریست                                            ♥                                                                    ♥